De weg kwijt

De snelste verbinding tussen A en B loopt in grensgebieden vaak door naburig land. In ons geval door België. Nog beter .....Wallonië. We hadden onze snelste route - per racefiets - redelijk in ons hoofd en vertrouwden volop op onze parate kennis. Het zag er op de kaart ook niet zo ingewikkeld uit. De gps lieten we voorlopig in de rugzak. De eigenaar van de herberg waar we overnachten had zijn vertrouwen uitgesproken in het weer. De regen was voorbij. Niet dat de zon uitbundig zou gaan schijnen, maar het zou in ieder geval droog zijn. Op enige afstand zagen we wel donkere wolken, maar met deze windkracht 5 waaien die wel over, zo was onze gedachte. Heb vertrouwen in de mens, in het bijzonder in de herbergier.

We logeren 10 minuten van de grens en zodra we de grens over waren begon het te plenzen. Kan gebeuren. Wallonië is geen Frankrijk per slot van rekening. Onze weerman was blijkbaar zuiver Frans georiënteerd. Eenmaal in Wallonië reden we dan eens links en dan weer rechtdoor en vervolgens rechts. Op intuïtie en rotsvast vertrouwen in eigen kennis en besluitvorming. Straks wat meer links aanhouden en dan kwam je altijd weer in Frankrijk uit. Toch zou het handig zijn als voor een juiste plaatsbepaling er af en toe een richtingaanwijzer op een strategische plek zou staan. Maar die ontbreken hier volledig. Bijzonder. Resultaat van dit alles: we zijn verdwaald in Walenland. Wat is dit voor een gekkigheid. We proberen een verklaring te vinden voor deze volstrekt unieke situatie. Een juiste diagnose is niet 1-2-3 te stellen en dus blijven de vragen over. Hoe bepalen die Walen dan in welke richting ze moeten rijden. Hebben ze nog een zesde of zevende zintuig. Zijn ze nog niet bedorven door GPS en routeplanners. Zijn ze nog in het bezit van een scherpe neus, dierlijke instincten wellicht. Staan ze in vergelijking met ons dan toch nog dichter bij de natuur. Voelen ze bij het minste of geringste onraad en lopen dus niet in 7 sloten tegelijk.

Met behulp van gps en een kraakhelder advies van een toevallig passerende Waal draaien we 180 graden en zijn weer op de goede weg. Met een zucht van verlichting passeren we de Franse driekleur. Het gaat te ver om dan spontaan ‘Allons enfants de La Patrie, le jour de gloire est arrive’ aan te heffen, maar als je als verdwaalde in de piepzak hebt gezeten doe je onverwachte dingen. Het voelde in ieder geval als thuiskomen. De laatste spanning valt definitief van ons af als we de gele routepijlen van Parijs-Roubaix weer kunnen volgen. We steken hier en daar binnendoor om de kasseistroken te vermijden. Niet omdat we dat niet willen, maar de profs hebben vandaag een trainingsdag en die treintjes van de Quickstep parketvloeren, Bora keukens en Segafredo-espressomachines willen we niet in de wielen rijden. Even flink in de beugel en ondanks wind tegen zijn we bijtijds op onze bestemming. En wel op het einde van kasseistrook 4, de beruchte Carrefour de l’Arbre. Vijf sterren in het routeboek. Hier staan de kleurige rennersbussen de coureurs, die bij het bos van Wallers als duiven zijn losgelaten, op te wachten. Het is normaal een troosteloze kale, winderige plek in het Noordfranse landschap. Nu, en zeker zondag, is het hier topdrukte. Liefhebbers, journalisten, amateurfietsers, nieuwsgierigen. Veel Belgen, vnl. Vlamingen, die al wekenlang zoveel mogelijk koersen in eigen land en zeker de Ronde van afgelopen zondag en deze Parijs-Roubaix op de voet volgen. Begin van de week kwamen de camperaars al een mooi plekje aan t parcours zoeken. Voor sommigen komt het goed uit dat het paasvakantie is. Voor anderen is het een dagje heen en terug vanuit Vlaanderen, maar er zijn ook continuvolgers. Die zijn er altijd en overal. Of het nu onder in de laars is of bovenin bij de Arctic Race of Norway. Ze zijn er altijd. Kijk naar een willekeurige wielerwedstrijd en je ziet minstens een paar Vlaamse vlaggen. Alles voor Vlaanderen. Alles voor Greg, Oliver, Sep en Tiesj.

Op de terugweg wind mee. Een belegd broodje bij de Boulanger en een Leffe blond bij de gokkroeg in Cysoing. Het leven is eenvoudig. Brood, bier en spelen. En een praatje met echte kenners. Hier in Cysoing zit zo’n echte. ‘Ze hebben het altijd over het bos van Wallers en Carrefour’. ‘Mais voici la décision à Paris - Roubaix. il commence à la zone pavée de Duclos Lasalle’. En hij dreunt de stroken foutloos op: Cysoing a Bourghelles, Bourghelles a Wannehain, Camphin -en- Pevele, Carrefour de l’ Arbre, Gruson. De finale en de beslissing in P-R begint dus in Cysoing. Als u toevallig zondagmiddag, zo rond een uur of 4 kijkt naar dit spektakel, stel uw bezoek aan toilet of welke andere activiteit dan ook even uit. De Franse tv laat het plaatsnaambordje ‘Cysoing’ zeker zien en ook de aanduiding van de eerste kasseistrook, de pave Duclos-Lasalle. Daar breekt dan de echte hel los. Advies van een kenner uit Cysoing. Geen intuïtie maar op basis van zijn verstand. De feiten geven hem vaak gelijk.