De Hel van het Noorden

Het is zaterdag en dus de dag van toerrijders op het parcours van Parijs-Roubaix (P-R). Vlakbij onze slaapstee ligt het bos van Wallers - Arenberg. Het kan niet mooier. Een makkie op de racebike. En zeker als we ook de kortste weg nemen naar Arenberg. En de kortste afstand tussen twee punten is nu eenmaal een rechte lijn. De door ons uitgestippelde route voldeed zo goed mogelijk aan die rechte streep. We moesten in ieder geval Rue du Bois volgen. En de naam zegt het al Bois (bos), dus een heerlijke onverharde route op deze eerste echte lentedag. Op driekwart van de af te leggen weg komen we een bord Domaine Privé Communal tegen. Een weg met slagboom. Nu zijn wij niet direct onder de indruk van slagbomen en borden met dergelijke teksten. We lopen of fietsen al langer dan vandaag. Ook in het buitenland. Maar 100 meter na de slagboom komen we toch in een soort niemandsland, waar zelfs een uitgekookte Waal (zie ons vorige bericht) geen chocola van kan maken. Terug naar het dichtbij gelegen dorpje. We vertikken het om de gewone weg te nemen en na enig zoeken komen we op de Rue d’Arenberg. Die na 100 meter ook weer over gaat in onverhard. Een ruiter te paard komt van de andere kant, groet ons vriendelijk en wij beantwoorden eveneens met een welgemeend ‘bon jour’. De kolenmijnen van Arenberg komen steeds dichterbij en weldra rijden we het dorpje binnen. Het dorpje dat aan het beroemdste bos ligt van Noord-Frankrijk. En dat toegang geeft tot het 2,4 km lange kasseipad dwars door dat bos. Dat pad ligt er al heel lang, maar pas vanaf de jaren 60 is het een onderdeel van het parcours van Parijs-Roubaix. In die jaren verdwenen er veel kasseiweggetjes en was er door de organisatie een oproep uitgegaan om met nieuwe suggesties te komen van kasseistroken. Iemand die al ervaring had in de wielrennerij, ene Jean Stablinski, adviseerde de strook door het bos van Wallers -Arenberg. Dat kende hij heel goed. Jean was van Poolse afkomst en had zich tot Fransman laten naturaliseren. Door het overlijden van zijn vader moest hij als 14 jarig jongetje aan het werk in de steenkolenmijn in Arenberg. Als de wielertoeristen en morgen de professionals - het loopt op dit punt iets af - op de eerste kasseien duiken, dan staat even voor je ‘de hel’ op fietst aan je linkerhand het monument ter ere van Jean Stablinski.

Twee jaar terug nog zelf van de partij, maar nu veilig ‘achter de dranghekken’. Kijken naar de angstige blikken van al die duizenden fietstoeristen. Kijken hoe ze over de kasseien gaan stuiteren. Het is een vak apart. En van al die amateurs uit alle windstreken en van over de hele wereld zijn en blijven de Amerikanen toch ook nu weer de meest opvallende. De anders zo superieure boys from the States met hun gehuurde fietsjes en tot in de puntjes verzorgde outfit nemen gas terug bij het zien van die cobblestones. ‘What the hell is this’ en ‘unbelievable’ bij het zien van iemand die in volle vaart over de rug van de kasseiweg dendert. En deze snelheidsmaniakken zijn nu eigenlijk het probleem van P-R voor liefhebbers anno 2018. De grote verschillen in snelheid. Die Amerikanen, die in Europa wel eens meer willen zien dan de Nachtwacht en de Mona Lisa zijn niet bang uitgevallen en durven die uitdaging van P-B wel aan, zoals ook vele andere duizenden liefhebbers de pijngrens willen verleggen en ieder zijn eigen triomf viert als hij of zij het velodrome in Roubaix opdraait. Grote verschillen in ervaring, behendigheid en snelheid kan ongelukken tot gevolg hebben.

En vermoedelijk zijn vandaag, nog voor wij het bos van Wallers hebben bereikt, wat valpartijen ontstaan in de eerste paar honderd meter kasseien. Bij onze aankomst is dat eerste deel voor de fietsers afgesloten. Ze mogen nu over het ernaast gelegen gravelpaadje. Dat zal morgen anders zijn. De broodrijders moeten morgen, met alle gevolgen van dien, uiteraard wel over de kasseien. De kasseien van de "Hel van het Noorden". Overigens de omschrijving "Hel van het Noorden" werd het eerst in 1919 gebruikt door een journalist die de eerste editie na de Eerste Wereldoorlog volgde en diep onder de indruk was van de oorlogsverwoestingen in Noord-Frankrijk. Daarbij vergeleken is een ritje over de kasseien een plezierig fietstochtje. Morgen nog de kers op de taart. De mooiste wielerklassieker van het seizoen. En dan trekken wij weer noordwaarts. Evenals de boerenzwaluw. We hebben hier vandaag de eerste gezien, dus .......die nemen wij mee naar het noorden.